Για να εξετάσουμε το στρατηγικό αντίκτυπο του AccelWater, πρέπει ταυτόχρονα να εξετάσουμε τις τάσεις στη χρήση και την ανάκτηση νερού, τη διαχείριση βιομηχανικών αποβλήτων, την ανάκτηση ενέργειας, τη βιομηχανική ψηφιοποίηση, τις περιβαλλοντικές προκλήσεις και τους κοινωνικοοικονομικούς παράγοντες.
Η εισαγωγή και η ευρεία υιοθέτηση ολοκληρωμένων λύσεων για τη βιομηχανία τροφίμων και ποτών, όπως το AccelWater, θα βελτιώσει σημαντικά τη διαχείριση των πόρων για την επεξεργασία τροφίμων και ποτών και θα ανοίξει το δρόμο για την ανάπτυξη ενός βιώσιμου και αποτελεσματικότερου συστήματος παραγωγής στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών. Η AccelWater θα προσφέρει ένα ενισχυμένο πλαίσιο βάσει της σχέσης νερού-αποβλήτων-ενέργειας για την αποτελεσματική βιομηχανική παραγωγή τροφίμων και ποτών και θα ενδυναμώσει την ευρωπαϊκή βιομηχανία τροφίμων και ποτών με μια ολοκληρωμένη τεχνολογική λύση. Θα βοηθήσει τη βιομηχανία να προσφέρει ασφαλή, υψηλής ποιότητας προϊόντα, ελαχιστοποιώντας παράλληλα τον αντίκτυπο στους φυσικούς πόρους (μειώνοντας τη χρήση γλυκού νερού και αυξάνοντας την αποδοτικότητα χρήσης πρώτων υλών), μετριάζοντας την κλιματική αλλαγή (μειώνοντας την κατανάλωση ενέργειας με βάση τα ορυκτά καύσιμα μέσω ανάκτησης ενέργειας) και αναπτύσσοντας εναλλακτικές ροές αξίας (μέσω αξιοποίησης αποβλήτων).
Το AccelWater προτείνει μια προσέγγιση που – εάν υιοθετηθεί ευρέως – θα διαταράξει την τρέχουσα βιομηχανία τροφίμων και ποτών και θα επιταχύνει την υιοθέτηση τεχνολογιών ανάκτησης βιομηχανικών πόρων (νερό, ενέργεια,ουσίες από απόβλητα) από τη βιομηχανία σε συσχέτιση με έξυπνη και ακριβή παρακολούθηση, έλεγχο και πρόβλεψη για μελλοντική ζήτηση. Η τρέχουσα επένδυση στην ανάκτηση πόρων είναι μόνο ένα κλάσμα δυνητικών επενδύσεων και πολλές οικονομικές, πρακτικές και κανονιστικές συμμορφώσεις εμποδίζουν τη βιομηχανία τροφίμων και ποτών να εφαρμόσει λύσεις σε ευρύτερη κλίμακα. Σύμφωνα με αυτό το πλαίσιο, το AccelWater μπορεί να φέρει σημαντική στροφή προς την πρόοδο πέρα από τη συμβατική προσέγγιση στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών, η οποία έχει περιορισμένη χρήση τεχνολογιών ανάκτησης.
Αυτή η συμβατική προσέγγιση δεν μεταβάλλει τη θεμελιώδη φύση της βιομηχανίας τροφίμων και ποτών, όπως συνήθως εφαρμόζεται. Αντιμετωπίζει τις τεχνολογίες ανάκτησης ως πρόσθετο παρά ως μετασχηματιστική ευκαιρία που διαθέτει εγγενώς.